บทที่ 14 ลูกเเหง่ (๓) จบตอน

ยิ่งสายตาของหลวงศรีจันทร์ที่ตวัดมาก็บ่งบอกว่าไม่มีใครยืนอยู่ข้างเขา แม้ว่าเขาจะทำดีสักแค่ไหนก็ตาม ก็ทำให้ขุนเสือถึงกับยืนกลั้นหายใจ

“พอเถิดเจ้าเสือ ในเมื่อพี่สาวของมึงว่ามาเช่นนี้ อย่าด่วนสรุปกระไรให้พ่อเสียหน้าอีก” ฝ่ามือหยาบหนากำหมัดแน่นจนสั่น ขุนเสือไม่อยากยอมรับว่าเขาแพ้ “พาไอ้กล้าไปทาหยูกทายาตา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ